آرزوهاى طولانى و سوء عمل

به گزارش عصر قائم به نقل از  پایگاه خبری تحلیلی «بلاغ» امام (عليه السلام) در اين سخن كوتاه و حكمت آميز مى فرمايد «كسى كه آرزويش را طولانى كند، اعمال بد انجام مى دهد» (مَنْ أَطَالَ الاَْمَلَ أَسَاءَ الْعَمَلَ).

شک نيست كه آرزوها انگيزه حركت انسان براى هرگونه فعاليت است؛ جوانى كه آرزو دارد به مقامات عاليه علمى برسد تلاش و كوشش را در فراگيرى علم افزايش مى‌دهد، كشاورزى كه آرزو دارد مزارع پربار و باغ هاى سرشار از بركات مادى داشته باشد در امر كشاورزى فعاليت مى‌كند و مادرى كه آرزو دارد جوان برومندى در سنين آخر عمر در كنار او باشد در حفظ و تربيت فرزندش مى‌كوشد.

همين معنا در حديث معروف پيغمبر اكرم آمده است كه فرمود «الاَْمَلُ رَحْمَةٌ لِأُمَّتِي وَلَوْ لاَ الاَْمَلُ مَا رَضَعَتْ وَالِدَةٌ وَلَدَهَا وَلاَ غَرَسَ غَارِسٌ شَجَراً» آرزو براى امت من مايه رحمت است و اگر اميد و آرزو نبود هيچ مادرى كودک خود را شير نمى‌داد و هيچ باغبانى نهالى نمى نشاند» اما هرگاه آرزو از حد اعتدال خارج شود و انسان به سراغ امور دست نيافتنى و يا غير ضرروى و خارج از حد نياز برود، طبيعى است كه بايد تمام تلاش و كوشش خود را براى رسيدن به آن بگذارد و همه چيز جز آن را فراموش كند و شب و روز به دنبال آن بدود.

چنين كسى از يک سو آخرت را به كلى به دست فراموشى مى‌سپارد و از سوى ديگر براى رسيدن به هدف خود هر وسيله‌اى را مباح مى‌شمرد و از سوى سوم در مقابل هر كس خضوع ذليلانه مى‌كند و سرانجام گرفتار «سوء العمل» مى‌شود كه امام در جمله حكمت آميز بالا به آن اشاره فرمود.

در حالى كه اگر دامنه آرزو را كوتاه مى‌كرد و به آنچه مورد نيازش بود قناعت مى‌نمود، وقت كافى براى رسيدن به وظايف الهى و اندوختن ذخيره‌هاى آخرت پيدا مى‌كرد و از آلوده شدن به حرام در امان مى‌ماند و عزت و كرامت خود را بر باد نمى‌داد.