اثر نسبت‌هاى ناروا

به گزارش عصر قائم به نقل از پایگاه خبری تحلیلی «بلاغ» امام (عليه السلام) در اين سخن پربار مى‌فرمايد «کسى که در نسبت دادن امور بد به مردم شتاب کند، مردم نسبت‌هاى ناروايى به او مى دهند» (مَنْ أَسْرَعَ إِلَى النَّاسِ بِمَا يَکْرَهُونَ، قَالُوا فِيهِ بِمَا لا يَعْلَمُونَ).

عيب‌جويى و ذکر عيوب مردم هر چند عيوب آشکار باشد، کارى است بسيار ناپسند و اگر کسى نيت امر به معروف و نهى از منکر داشته باشد، نبايد منکراتى را که از بعضى سرزده آشکاراٌ و در ملأ عام بگويد، بلکه اين گونه تذکرات بايد خصوصى و مخفيانه باشد اما به هر حال از آن جا که مردم از گفتن عيوب و کارهاى زشتشان به صورت آشکارا ناراحت مى‌شوند و در مقام دفاع از خود برمى‌آيند يکى از طرق دفاع اين است که گوينده را متهم به امورى مى‌کنند که چه بسا واقعيت هم نداشته باشد تا از اين طريق ارزش سخنان او را بکاهند و بگويند «فرد آلوده حق ندارد ديگران را به آلوده بودن متهم کند»

بنابراين اگر انسان بخواهد مردم احترام او را حفظ کنند و نسبت‌هاى ناروا به او ندهند و حتى عيوب پنهانى او را آشکار نسازند بايد از تعبيراتى که سبب ناراحتى مردم مى‌شود، بپرهيزد، و در يک کلمه، بايد احترام مردم را حفظ کرد تا آن‌ها احترام انسان را حفظ کنند بنابراین در ذيل اين جمله در خطبه «وسيله» آمده است «وَمَنْ تَتَبَّعَ مَسَاوِئَ الْعِبَادِ فَقَدْ نَحَلَهُمْ عِرْضَهُ وَ مَنْ سَعى بِالنَّميمَةِ حَذِرَهُ الْبَعيدُ وَ مَقَتَهُ الْقَريبُ» کسى که در جست وجوى عيوب مردم باشد، آبروى خود را به آن‌ها بخشيده و کسى که سخن چينى کند، افراد دور، از او اجتناب مى‌کنند و نزديکانش او را دشمن مى‌دارند.

انتهای خبر/