بمباران شیمیایى حلبچه؛ سند ابطال ادعاى حقوق بشرى دشمنان غربى‌

به گزارش قائم آنلاین،  بمباران شیمیایى «حَلَبْچِه» در تاریخ 25 اسفند 1366 بخشى از «عملیات انفال» ارتش صدام بر ضد ساكنان مناطق كردنشین عراق بود که تحت فرماندهى «على حسن مجید» معروف به على شیمیایى (پسرعموى صدام حسین) صورت گرفت. در اثر این بمباران شیمیایى حدود 5 هزار نفر كشته و بیش از 7 هزار نفر مسموم و زخمى شدند.

*انتقامى ناجوانمردانه از شكست در جبهه‌هاى جنگ‌
با پیروزى رزمندگان اسلام در عملیات والفجر 10 و آزادسازى بسیارى از مناطق كردنشین ازجمله شهر استراتژیك حلبچه و استقبال مردم شهرها و روستاها از طلیعه سپاهیان نور و آزادى، رژیم بعثى عراق در یك اقدام غیرانسانى، به قصد انتقام‌گیرى از این شكست فاحش در جبهه‌هاى جنگ و نیز دشمنى با مردم مناطق كردنشین، شهر حلبچه و اطراف آن‌را هدف بمب‌هاى شیمیایى قرارداد.

آن رژیم با ارتكاب به این عمل ضد حقوق بشرى هیروشیماى دیگرى آفرید و برگ سیاه دیگرى بر پرونده سراسر ننگ خود افزود. چراكه از ابتداى جنگ تا پایان آن، رژیم صدام بیش از۳۵۰۰ بار جبهه‌هاى جنگ و نیز مناطق مرزى و شهرها را مورد هجوم بمباران شیمیایى قرار داد و بیش از۱۰۰هزارنفر از هموطنان و نیروهاى رزمنده ایرانى را شهید و مجروح كرد.

اما انعكاس صحنه‌هاى دلخراش قربانیان گازهاى سمّى حلبچه در سراسر جهان به‌وسیله رسانه‌هاى ایران بود كه موجب اعزام خبرنگاران خارجى به این منطقه شد و ابعاد این جنایت دهشتناك را افشا كرد و واكنش‌هاى متعددى را برانگیخت و موقعیت بین‌المللى رژیم عراق و حامیان وى بسیار تضعیف شد.

فاجعه شیمیایی حلبچه در شرایطی رخ داد که پیروزی رزمندگان ایرانی در عملیات والفجر 10، آزادسازی بسیاری از مناطق کردنشین از جمله شهر حلبچه را به‌دنبال داشت. پس از ورود نیروهای ایرانی به شهر حلبچه، مردم شهرها و روستاهای اطراف به استقبال از آنان شتافتند.

این مسئله چنان برای رژیم بعث غیرقابل باور بود که در یک اقدام غیرانسانی و به قصد انتقام‏‌گیری از این شکست فاحش و دشمنی با مردم کرد، شهر حلبچه و اطراف آن را هدف بمب‏‌های شیمیایی قرارداد.

*جنایت رژیم بعث در استفاده از سلاح شیمیایى؛ سند محكومیت ادعاى دروغین كشورهاى غربى در دفاع از حقوق بشر
استفاده از سلاح‌هاى شیمیایى توسط رژیم بعث، درحالى صورت مى‌گرفت كه این كشور جزو۱۲۰كشور امضاكننده پروتكل ژنو راجع به منع استفاده از سلاح‌هاى سمى و خفه‌كننده قرار داشت. اما با وجود این مسأله، كشورهاى غربى براى این‌كه بتوانند رژیم صدام را پیروز جبهه‌هاى نبرد بگردانند، از دادن سلاح‌هاى شیمیایى هم به او خوددارى نكرده و حتى كارخانه‌هاى تولید این سلاح را نیز براى او تأسیس كردند. اما این دولت‌هاى غربى كه خود عامل اصلى جنایت صدام بودند، به محكوم نمودن او پرداختند؛

بازى رسانه‌اى كه چند زمانى و در حدود یك ماه بیشتر در رسانه‌هاى خبرى غربى بازتاب نداشت و با اتمام حملات عراق به شهرهاى ایران و نیز اعزام نمایندگان ایران وعراق به سازمان ملل و مذاكره با دبیركل سازمان ملل، تدریجاً این جنایت‌ها به فراموشى سپرده شد.

به‌همین‌دلیل باید گفت که جنایتكار اصلى، كشورهایى بودند كه صدام را مجهز به این سلاح كردند؛ سیاستى كه همچنان نیز در تحولات جهانى ادامه دارد و با طرح ادعاى دروغین دفاع از حقوق بشر طرح مى‌شود.

انتشار عکس‌های قربانیان حلبچه توسط عکاسان ایرانی به‌دلیل آنکه در لحظه مرگ آنان گرفته شد بسیار تکان‌دهنده بود و بازتاب و تأثیر فراوانی بر افکار عمومی جهانی گذاشت. از میان این همه تصویر عکس عمر خاور، مرد کردی که کودک یک ساله‌‌اش را در آستانه در خانه‌‌اش در آغوش داشت به‌عنوان نماد فاجعه حلبچه شناخته شده است.

مقام معظم رهبرى درخصوص این سیاست مزورانه مى‌فرمایند: «كشور آلمان، موادّ شیمیایى و سمّى را در اختیار رژیم صدّام گذاشت براى این‌كه بتواند در جبهه‌هاى جنگ از موادّ شیمیائى استفاده كند.

همین این‌هایى كه امروز به اتّهام مصرف موادّ شیمیایى، فلان گروه را، فلان كشور را مورد تهاجم قرار مى‌دهند، رسماً، علناً موادّ شیمیایى را در اختیار صدّام قرار دادند كه او بمب شیمیایى درست كند، سلاح شیمیایى درست كند و در جبهه‌ها به‌كار ببرد و به‌كار برد و ما هنوز بعد از گذشت‌۳۰سال از پایان جنگ هنوز كسانى را داریم در بین رزمندگانمان و كم هم نیستند كه به‌خاطر آلودگى‌هاى شیمیاییِ آن‌روز دچارند، گرفتارند، خیلی‌ها هم در این‌راه شهید شده‌اند.»