وقتی چوب لای چرخ تولید می‌رود!

به گزارش عصرقائم به نقل از خبرنگار اقتصادی  پایگاه خبری تحلیلی «بلاغ» در بحبوحه نیاز فزاینده استان مازندران به توسعه صنعتی و ایجاد اشتغال پایدار، ابهامات و چالش‌های موجود در شهرک‌های صنعتی می‌تواند به سدی در مسیر تحقق این اهداف بدل شود. این روزها، روایت‌های متعددی از سرمایه‌گذاران به گوش می‌رسد که از موانع بوروکراتیک و ناهماهنگی در اجرای قوانین گلایه دارند؛ مواردی که نه تنها سرمایه‌های داخلی را دلسرد می‌کند، بلکه می‌تواند به زیان محیط زیست و اقتصاد منطقه نیز تمام شود.

در همین راستا، دو تن از سرمایه‌گذاران بومی شهرک صنعتی جویبار، پرده از مشکلات و تبعیض‌هایی برداشته‌اند که لزوم ورود جدی مسئولان را بیش از پیش نمایان می‌سازد.

احسان امیری سرمایه‌گذار و مدیر مجموعه «تولید پرک پت امیری و مدانلو» در شهرک صنعتی جویبار در گفتگو با بلاغ مازندران، ابعاد پنهان و چالش‌های فرا روی راه‌اندازی و فعالیت این واحد تولیدی را افشا کرد و با اشاره به موانع عجیب و غریب اداری و آنچه «مافیای انحصار» در صنعت بازیافت می‌نامد، از عدم حمایت مسئولان محلی و حتی سنگ‌اندازی‌های هدفمند گلایه کرد. در ادامه مشروح این گفتگو را می‌خوانید.

آغاز به کار بدون حمایت دولتی و مواجهه با موانع ساختگی

وی با بیان اینکه مجموعه تولید پرک پت امیری و مدانلو از مهرماه سال ۱۴۰۳ فعالیت خود را آغاز کرده است، گفت: ما این مجموعه را بدون دریافت حتی یک ریال تسهیلات دولتی و با سرمایه شخصی راه‌اندازی کردیم. با توجه به پتانسیل بالای جویبار در جمع‌آوری مواد قابل بازیافت، تصمیم گرفتیم این سرمایه‌گذاری را در این شهرستان انجام دهیم.

اما این آغاز به کار، آنگونه که امیری انتظار داشت، با استقبال و تسهیل‌گری روبرو نشد.

مدیر مجموعه «تولید پرک پت امیری و مدانلو» در شهرک صنعتی جویبار به روند غیرعادی صدور مجوزها اشاره کرد و گفت: روال معمول این است که ابتدا جواز تأسیس گرفته می‌شود، سپس ماشین‌آلات خریداری و نصب می‌شوند و پس از آن برای دریافت پروانه بهره‌برداری اقدام می‌گردد. اما ما از همان ابتدا، یعنی در مرحله نصب ماشین‌آلات، با نامه‌های غیرقانونی از سوی شرکت خدماتی شهرک صنعتی جویبار مواجه شدیم.

امیری با این توضیح که شرکت خدماتی شهرک صنعتی جویبار از نظر قانونی صلاحیت دخالت در تصمیم‌گیری برای راه‌اندازی یا عدم راه‌اندازی یک واحد صنعتی را ندارد، اما تحت فشار مدیر شهرک صنعتی، اقدام به نامه‌نگاری‌های مکرر به ارگان‌های مختلف کرده است؛ ادامه داد: بیش از ۵۰ نامه به ارگان‌های مختلف زدند با این بهانه که تصفیه‌خانه مشکل دارد و مصوبه‌ای در سال ۱۴۰۳ وجود دارد که شرکت‌های آب‌بر نباید وارد شهرک شوند. این در حالی است که دو شرکت هم‌صنف ما در همین شهرک فعالیت می‌کنند که مجوزهایشان پس از تأسیس شهرک در سال ۱۳۷۱ و با وجود شرط پاک بودن شهرک و عدم فعالیت مشاغل آب‌بر صادر شده است. اما به ما که رسیدند، یاد این قانون افتادند!

محیط زیست و داستان  “هوای پاک”!

وی از دخالت‌های اداره محیط زیست جویبار نیز گلایه کرد و افزود: حدود یک ماه و نیم پس از نصب دستگاه‌ها، محیط زیست جویبار با نامه‌ای آمد که باید ظرف ۷۲ ساعت واحد خود را تعطیل کنیم. بهانه آن‌ها قانون هوای پاک بود! نمی‌دانم هوای پاک چه ربطی به آب پاک داشت، چون ما قانون را بررسی کردیم و ارتباطی پیدا نکردیم.

مدیر مجموعه «تولید پرک پت امیری و مدانلو» در شهرک صنعتی جویبار با تشکر از حمایت‌های مسئولان قضایی، امام جمعه و فرمانده سپاه شهرستان جویبار، از برگزاری جلسه‌ای در دادگستری خبر داد که نتیجه آن نامه‌ای از سوی مدیرکل محیط زیست استان بود؛ این نامه تأکید می‌کرد که مصرف آب مجموعه امیری و مدانلو حتی از پروانه‌های قبلی این ملک که مربوط به سورتینگ آلومینیوم و میوه بوده، کمتر است.

امیری به این نکته اشاره کرد که ملک آن‌ها از سال ۱۳۹۹ دارای اتصال به تصفیه‌خانه شهرک صنعتی بوده، اما هرگز متصل نشده و حتی به آن‌ها توصیه می‌شده که فاضلاب خود را در رودخانه تخلیه کنند!

سنگ‌اندازی‌های مستمر مدیر شهرک صنعتی و اتهامات ناروا

وی از فعالیت‌های غیرقانونی شهرک صنعتی جویبار و اتهامات ناروا از سوی مدیر این شهرک گلایه کرد و در این باره گفت:  مدیر شهرک صنعتی جویبار، از برج ۷ سال گذشته تا الان، هر هفته قول صدور استعلام مجوز ما را داده اما هرگز این کار را نکرده است. حتی نظافتی دادستان قبلی در حضور امام جمعه، به مدیر شهرک دستور دادند که در مهلت مقرر استعلام ما را صادر کنند.

مدیر مجموعه «تولید پرک پت امیری و مدانلو» در شهرک صنعتی جویبار با ابراز تأسف از اینکه واحد تولیدی او همچنان «غیرمجاز» خوانده می‌شود، پرسید: من که برای بیش از ۴۰ نفر نیروی کار بیمه رد می‌کنم و برای آن‌ها اشتغال‌زایی کرده‌ام، چگونه می‌توانم غیرمجاز باشم؟ چرا باید دغدغه‌ام در استان خودم، بقا در کار باشد، در حالی که در شهرهای دیگر دغدغه‌ام بقا در اقتصاد است؟

امیری همچنین به ادعاهای مدیران شهرک صنعتی مبنی بر تکمیل ۱۰۰ درصدی زیرساخت‌ها اشاره کرد و افزود: این در حالی است که جلوی کارخانه من و در بسیاری از خیابان‌های شهرک، زیرساخت فاضلاب وجود ندارد یا تخریب شده است. اگر مشکلی وجود دارد، چرا اعلام نمی‌کنند تا کمکشان کنیم؟

قرارداد مغایر با قانون اساسی و مافیای انحصار

وی در ادامه به موضوعی مهم‌تر اشاره کرد و گفت: در جلسات بعدی فهمیدیم که یک قرارداد مغایر با اصل ۴۴ قانون اساسی در این شهرک صنعتی با یکی از شرکت‌های خصوصی بسته شده است. طبق این قرارداد، ۷۵ درصد ظرفیت تصفیه‌خانه به این شرکت خصوصی واگذار شده است.

این موضوع، به اعتقاد امیری، ریشه اصلی سنگ‌اندازی‌ها و عدم تمایل به صدور مجوز برای واحدهای جدید مانند مجموعه اوست.

انحصار و مافیا در صنعت بازیافت مازندران

وی با صراحت اعلام کرد: درگیر مبارزه با یک مافیای انحصارطلب در صنعت بازیافت است.

این فعال صنعتی با بیان اینکه حضور او به عنوان یک رقیب در بازار، به نفع مردم شهرستان و استان شده است؛ بیان کرد: ما کالایی را که با قیمت ۱۴ هزار تومان و با دوره تسویه ۴۵ روزه خرید و فروش می‌شد، به دلیل انحصار در این صنعت، به ۳۴ هزار تومان رساندیم و پرداخت نقدی را وارد بازار کردیم.

امیری تأکید کرد: حضور واحدهای تولیدی مانند مجموعه او، به نفع کسانی است که در حوزه خرید و فروش ضایعات فعالیت می‌کنند، زیرا بهای محصول آن‌ها افزایش می‌یابد و دلیل این انحصارطلبی این است که نرخ پرک پت، ارزش بالایی دارد و حضور رقیب، سود سرشار انحصارگران را کاهش می‌دهد.

وی با ابراز ناامیدی از روند فعلی، از مسئولان قضایی شهرستان جویبار، فرماندار، امام جمعه و سپاه پاسداران درخواست کرد که یک پرونده امنیتی تشکیل دهند و بررسی کنند که سود ناشی از انحصار در حوزه بازیافت به جیب چه کسانی می‌رود.

مدیر مجموعه «تولید پرک پت امیری و مدانلو» در شهرک صنعتی جویبار ادامه داد: ما دیگر صبوری خود را از دست داده‌ایم، تیغی برنده‌تر از رسانه و دستگاه قضا نداریم و می‌خواهیم این کار را بکنیم. هفته آینده نیز قصد دارم با پرونده کامل به بیت رهبری مراجعه کنم و از عدم حمایت و سنگ‌اندازی در سالی که مزین به شعار حمایت از سرمایه‌گذار است، گلایه کنم. ما هیچ تسهیلاتی نمی‌خواهیم، فقط چوب لای چرخمان نگذارید.

بدیهی است اظهارات صریح و بی‌پرده امیری، ابعاد جدیدی از چالش‌های سرمایه‌گذاری در بخش تولید و بازیافت در کشور را آشکار می‌کند و لزوم توجه جدی مسئولان به رفع موانع تولید و مقابله با انحصارطلبی‌ها را گوشزد می‌کند.

از رقابت با بنزین تا فراری دادن سرمایه‌گذار!

این سرمایه‌گذار و مدیر مجموعه تولید پرک پت امیری و مدانلو، در ادامه افشاگری‌های خود درباره موانع موجود در صنعت بازیافت، به ابعاد گسترده‌تر این مشکل در سطح استانی و کشوری پرداخت و با بیان اینکه صنعت بازیافت حتی با تولید بنزین در رقابت است، از نفوذ مافیای بازیافت به مراتب قوی‌تر و خطرناک‌تر از مافیای طلا و دلار سخن گفت.

امیری با اشاره به بازار پرک پت و پلی‌پروپیلن (PP)، اظهار کرد: زمانی که تقاضا برای تولید پلاستیک‌های نرم و انعطاف‌پذیر افزایش می‌یابد، رقابتی بین تبدیل نفت به بنزین و تبدیل نفت به پلی‌پروپیلن ایجاد می‌شود که مستقیماً بر نرخ این دو تأثیر می‌گذارد. اگر بازیافت را جدی بگیریم، بخش زیادی از مشکلات بیکاری و نیاز به ارزآوری کشور حل خواهد شد.

وی با لحنی انتقادی افزود: مافیای حوزه بازیافت از مافیای طلا و دلار به مراتب قوی‌تر، خطرناک‌تر و بانفوذتر است، چرا که با مواد اولیه پتروشیمی رقابت می‌کند. پتروشیمی ایران بزرگترین رقیب اقتصادی‌اش بازیافت‌گران ایرانی هستند.

مدیر مجموعه «تولید پرک پت امیری و مدانلو» در شهرک صنعتی جویبار به عدم شفافیت در اطلاعات و داده‌ها اشاره کرد و افزود: شما نرخ عرضه گرانول پت بطری را در پتروشیمی با نرخ مواد بازیافتی مقایسه کنید تا کاملاً متوجه رقابت این مافیاها شوید. این در حالی است که شرکت‌های تولیدکننده مواد نو پتروشیمی، حق صادرات زیادی ندارند و عمده محصولاتشان را صادر می‌کنند، اما در حوزه بازیافت، ظرفیت صادرات و ارزآوری بسیار بالاست.

پتانسیل بالای مازندران و سودی که به جیب مردم نمی‌رود

امیری با تأکید بر پتانسیل بالای استان مازندران در حوزه بازیافت گفت: مازندران به دلیل حجم بالای گردشگر، تراکم جمعیتی و عبور و مرور بالای جاده‌ای، میزان زیادی ضایعات تولید می‌کند. لاستیک، بطری، قوطی نوشابه، شیشه و کیسه پلاستیکی، همه از مازندران و به‌ویژه از جویبار، که قطب ضایعات خام است، به شهرهای دیگر و حتی کشورهای دیگر می‌روند و برای اتباع بیگانه یا افراد دیگر اشتغال‌زایی می‌کنند، در حالی که سود واقعی آن به مردم منطقه نمی‌رسد.

وی با بیان اینکه «همین مافیای پشت پرده» اجازه ورود سرمایه‌گذاران به جویبار را نمی‌دهد، اضافه کرد: من حتی به سرمایه‌گذاران خارجی نیز پیشنهاد داده‌ام که به جای اینکه محصول‌شان را از من بخرند، خودشان خط تولید را در جویبار راه‌اندازی کنند، اما تا زمانی که من مجوز نگیرم، آن‌ها نیز حاضر به سرمایه‌گذاری نیستند. نمونه من به عنوان کسی که ۹ ماه است به دنبال مجوز است و موفق نشده، سرمایه‌گذاران را فراری می‌دهد.

مدیر مجموعه «تولید پرک پت امیری و مدانلو» در شهرک صنعتی جویبار از بی‌تفاوتی و حتی سنگ‌اندازی‌های مسئولان محلی گلایه کرد و ادامه داد: یکی از نمایندگان مجلس شهرستان جویبار که قبلاً حامی ما بودند، اکنون می‌گویند توسعه کافی است و شهرک نباید بزرگ‌تر شود. این طرز تفکر به جای کمک به توسعه و اشتغال‌زایی، تنها مانع پیشرفت است.

امیری همچنین به اتهامات ناروای مدیر اداره محیط زیست جویبار مبنی بر تخلیه شبانه فاضلاب به رودخانه اشاره کرد و گفت: خود مدیر محیط زیست جویبار و دادستان از کارخانه ما بازدید کردند و دیدند که ما پیش‌تصفیه نصب کرده‌ایم. با این حال، در گزارش محیط زیست به دادستانی، به این موضوع اشاره‌ای نشده است. چرا باید چنین اتهامات ناروایی به ما زده شود در حالی که ما خودمان بیش از ۱۰۰ میلیون تومان در ماه برای انتقال فاضلاب با لجن‌کش هزینه می‌کنیم؟!

وی با اشاره به پارادوکس در گفته‌های مسئولان محیط زیست، عنوان کرد: چند سال پیش همین اداره محیط زیست اعلام می‌کرد که هیچ آلودگی زیست‌محیطی در شهرک صنعتی وجود ندارد، اما اکنون همین اداره می‌گوید مشکل آلودگی هست و باید واحدها تعطیل شوند. این تناقض در گفتار، نشان‌دهنده نبود شفافیت و هدفمند بودن فشارهاست.

راهکار واقعی؛ توزیع عادلانه امکانات

مدیر مجموعه «تولید پرک پت امیری و مدانلو» در شهرک صنعتی جویبار در پاسخ به سؤال خبرنگار بلاغ درباره راه حل برون‌رفت از این وضعیت، گفت: راه حل این است که به‌جای سخنرانی‌های کلی و برنامه‌های بلندمدت که هرگز به نتیجه نمی‌رسند، واقع‌گرایانه به قضیه نگاه کنیم. جویبار ظرفیت‌های درآمدی عظیمی در حوزه بازیافت دارد.

امیری پیشنهاد داد: به جای اینکه منتظر بودجه‌های ۱۰۰ میلیاردی دولتی برای توسعه تصفیه‌خانه باشیم، که معلوم نیست به کجا می‌رود، از سرمایه‌گذاران و کارآفرینانی مانند ما حمایت شود. اگر ۷۰ درصد ظرفیت تصفیه‌خانه به یک شرکت خصوصی واگذار می‌شود، باید ۷۰ درصد هزینه‌های توسعه آن نیز از همان شرکت گرفته شود. در غیر این صورت، بیت‌المال باید به صورت عادلانه در اختیار همه قرار گیرد و همه به نسبت توان خود در توسعه آن مشارکت کنند.

وی با انتقاد شدید از رویکرد مسئولان محلی که تنها به دنبال تعطیلی واحدها هستند، گفت: آن‌ها می‌گویند «آقا کارخانه را تعطیل کن تا ما تصمیم بگیریم!» این چه منطقی است؟ من نمی‌توانم ۱۵ نفر از کارکنانم را بیکار کنم و منتظر بمانم تا آن‌ها تصمیم بگیرند. در اقتصاد امروز، هر مجموعه تولیدی که افرادی در آن مشغول به کار هستند و بیمه و حقوق می‌گیرند، کم از مسجد نیست و بستن آن، کمتر از تعطیل کردن در مسجد نیست.

مدیر مجموعه «تولید پرک پت امیری و مدانلو» در شهرک صنعتی جویبار در پایان از عدم بازدید و حمایت مسئولان شهرستان گلایه کرد و گفت: چرا مسئولان حاضر نیستند حتی یک بار از کارخانه ما بازدید کنند؟ آیا ما آمریکایی یا اسرائیلی هستیم که اینجا کار می‌کنیم؟ من یک ایرانی‌ام که برای کشورم اشتغال‌زایی کرده‌ام و تنها خواسته‌ام، اخذ مجوز است، نه وام و نه حمایت خاصی.

این مصاحبه، یک هشدار جدی به مسئولان برای توجه به بخش تولید و بازیافت و مقابله با موانع ساختگی و انحصاری است که نه‌تنها به محیط زیست آسیب می‌زند، بلکه سرمایه‌گذاران و کارآفرینان را نیز از فعالیت دلسرد می‌کند.

چالش سرمایه‌گذاری در شهرک صنعتی جویبار

انتهای خبر/