امیرحسین زارع، قهرمانی که پهلوان ماند

به گزارش عصرقائم، در هیاهوی رقابت‌ها، آن‌جا که قهرمانان برای افتخار شخصی می‌جنگند، مردی از تبار غیرت و خاک شمال، نام ایران را بر بلندترین سکوی کشتی جهان طنین‌انداز کرد.

امیرحسین زارع، جهان‌پهلوان ایرانی، پس از نبردی سخت و مقتدرانه، در اوج شکوه و صلابت، مدال طلای جهانی را بر گردن انداخت و در حرکتی پر از معنا، دست به سلام نظامی برد.

اما این فقط یک سلام نبود؛
سلامی بود به خاکی مقدس، به پرچمی سه‌رنگ، به ناموسی که با خون نگهبانی شد، و به قهرمانانی که نامشان نه بر سکوها، بلکه در قلب تاریخ این سرزمین حک شده است.

او در برابر خبرنگاران، با صدایی رسا و چشمانی برافروخته از غرور ملی گفت: «این مدال را تقدیم می‌کنم به شهیدان جنگ تحمیلی ۱۲ روزه.»

همین یک جمله، سنگینی هزاران شعار و تبلیغ را در خود داشت.
زارع نشان داد که پهلوانی، فقط در فن و قدرت روی تشک نیست؛ پهلوانی یعنی درک عمیق از جایگاه خود در تاریخ، یعنی اتصال مدال به خون شهید، یعنی فهمیدن اینکه افتخار فردی، اگر در پای ملت ریخته نشود، خاکستری‌ست بی‌جان.

او با پرچم ایران بر دوش، دور افتخار زد؛ اما افتخار واقعی‌اش را زمانی کسب کرد که بر نفس خود غلبه کرد و مدال طلا را نذر مردان میدان‌های آتش و خون کرد.

در روزگاری که بسیاری تنها به دنبال قهرمانی‌اند، زارع راهی دیگر برگزید؛
او به سنت پهلوانان کهن، قلب مردم را فتح کرد.
سکوی قهرمانی را بهانه کرد برای تعظیم در برابر ایثار، تواضع در برابر شهامت، و ادای دین به آنان که با خون، مسیر افتخار را گشوده‌اند.

سلام نظامی‌اش، تلنگری بود به وجدان‌ها، نجوایی بود در گوش تاریخ، و تصویری ماندگار در حافظه ملی.

این است پهلوانی که مردم ایران آن را می‌ستایند؛
پهلوانی که بر تخت سکو نمی‌نشیند، بلکه بر بلندای دل‌ها می‌تازد.
و اینک، امیرحسین زارع، نه فقط قهرمان کشتی جهان، که ادامه‌دهنده راه مردانی‌ست که تاریخ این سرزمین را با غیرت نوشتند.

درود بر غیرتش، گوارا باد پهلوانی‌اش.