به گزارش قائم آنلاین، گوشه‌ ایستگاه مترو ایستاده بود، با لباسی مرتب، صورتی تمیز، کوله‌ای بر دوش، دستی پر از بادکنک و نگاهی سرد و خیره آدم‌هایی را نگاه می‌کرد که در ساعت‌های اول صبح با عجله از جلویش رد می‌شدند بدون اینکه به بادکنک‌ بزرگ باد شده‌ی جلوی پایش که تقریبا هم قدش بود،