۱۰ دلیل برای هراس رژیم صهیونیستی از «راهپیمایی بازگشت»

به گزارش قائم آنلاین، فلسطینی‌ها در طول دهه‌های گذشته شیوه‌های متفاوتی را برای مقابله با رژیم اشغالگر ابداع کرده‌اند تا شاید بتوانند از طریق آنها به حقوق مشروع خود و آزادی برسند. راهپیمایی بازگشت که در جمعه هفته گذشته (۳۰ مارس) برگزار شد یکی از این روش‌ها بود؛ این اقدام مسالمت‌آمیز ۱۹ شهید و بیش از ۱۵۰۰ زخمی داشت و قرار است در جمعه پیش‌رو (۲ روز دیگر) نیز برگزار شود.

شبکه «المیادین» در گزارشی به این راهپیمایی و دلایل ترس رژیم صهیونیستی آن پرداخت و ۱۰ دلیل برای هراس این رژیم از راهپیمایی مذکور ذکر کرد.

اول: رژیم صهیونیستی برای حل کردن مشکل دموگرافی‌اش (جمعیتی) با نوار غزه راه‌های بسیاری امتحان می‌کند در سال ۲۰۰۴ «گیورا ایلند» مشاور وقت امنیت داخلی رژیم صهیونیستی طرحی در این راستا ارائه داد و تل‌آویو امیدوار بود بتواند بعد از عقب‌نشینی نظامیان و شهرک‌نشینان خود از غزه این طرح را به اجرا بگذارد. عقب‌نشینی این رژیم در سال ۲۰۰۵ در همین راستا صورت گرفت؛ صهیونیست‌ها افزایش رو به رشد غزه را خطری برای تسرّی ساکنان این منطقه به سمت اراضی اشغالی می‌دانند.

دوم: از گام‌های هوشمندانه‌ای که شرکت‌کنندگان در راهپیمایی بازگشت برداشتند این بود که قطعنامه ۱۹۴ سازمان ملل (که در یکبند آن بر حق بازگشت آوارگان فلسطینی تأکید می‌شود) را پایه و اساس راهپیمایی بازگشت معرفی کردند و این همان چیزی است که مانع محکوم کردن این تظاهرات از سوی برخی کشورهای جهان می‌شود زیرا این تظاهرات بر پایه و اساس یک قطعنامه در حال انجام است.

سوم: تظاهرات‌کنندگان شعارهای مسالمت‌آمیز می‌دهند و رژیم صهیونیستی از آنچه بیش از همه می‌ترسد دوربین‌ها و رسانه‌ها و وجهه این رژیم در برابر جهان است، تل‌آویو علیرغم به راه‌انداختن کشتار علیه فلسطینی‌ها، این خشونت مفرط را در برابر جهان یا با خمپاره‌های فلسطینی یا عملیات‌های مقاومتی آنها توجیه می‌کند؛ این تظاهرات‌ها منجر می‌شود که هویت اصلی رژیم صهیونیستی به عنوان یک دولت وحشی رو شود.

چهارم: «معامله قرن» (طرح آمریکا برای حل مسأله فلسطین) یکی از دلایل راهپیمایی بازگشت بود و اگر این اقدام اعتراضی به صورت بسیار خوب در رسانه‌ها پوشش داده شود، اجرای تمام دستورکارهای این طرح مشکل خواهد بود.

پنجم: تلاش رژیم اشغالگر برای عادی‌سازی روابط با برخی کشورهای عربی برای این است که ائتلافی مشترک برای مقابله با ایران تشکیل دهد، این تحرکات مردمی باعث می‌شود کشورهای عربی مذکور در ادامه مسیر عادی‌سازی روابط خود با انتقادهای گسترده روبرو شوند و در این شرایط، عادی شدن روابط با رژیم اشغالگر سخت‌تر شود.

ششم: نشان دادن تصویر یکسان از فلسطینی‌ها به عنوان ملتی واحد در برابر جهان. خروج تظاهرات‌کنندگان فلسطینی از اردوگاه‌های لبنان، اردن و چه بسا سوریه به علاوه فلسطینی‌های حاضر در اراضی اشغالی ۱۹۴۸، آرمان فلسطین را بار دیگر به مقدمه مسایل بازمی‌گرداند و باعث می‌شود تلاش‌های رژیم صهیونیستی برای متفرق کردن فلسطینی‌ها از طریق جدا کردن غزه از کرانه باختری، ایجاد دیوار حائل و غیره به ثمر نرسد و بار دیگر این مفهوم برای جهان تکرار شود که ملت فلسطین، ملتی واحد است.

هفتم: تلاش برای افتتاح سفارت آمریکا در قدس در سالروز «یوم‌النکبه» (روز مصیبت) در ۱۵ می نیز مطرح است؛ ادامه این تظاهرات باعث می‌شود فرصت افتتاح سفارت آمریکا در شرایطی طبیعی و عادی، امری مشکل شود.

هشتم: تلاش مقاومت برای مقابله با این حجم از تظاهرات‌کنندگان در طور نوار مرزی با نوار غزه منجر به حالتی امنیتی در داخل فلسطین اشغالی می‌شود؛ رژیم صهیونیستی سعی می‌کند با تمام روش‌ها این تظاهرات‌کنندگان را سرکوب کند و این خشونت ممکن است منجر به عکس‌العمل تظاهرات‌کنندگان هم شود و برخی از تظاهرات‌کنندگان از حصار مرزی نوار غزه با فلسطین اشغالی (که با فنس پوشیده شده) عبور کنند.

نهم: نگرانی رژیم صهیونیستی از اینکه شهرک نشینان اطراف نوار غزه منازل خود را ترک کنند ، این موضوع منجر به خلأ امنیتی گسترده‌ای در این منطقه می‌شود که تل‌آویو از آن وحشت دارد.

دهم: دائم بودن نزاع فلسطینی-اسرائیلی، تجدید روحیه مقاومت توسط فلسطینی‌ها و مقابله آنها با طرح‌های اسرائیلی باعث می‌شود که رژیم صهیونیستی به این فکر بیفتد که نبود راه‌حل عادلانه‌ برای فلسطینی‌ها به هیچ راه‌حلی منجر نخواهد شد. دیگر اینکه رژیم صهیونیستی در نگرانی دائمی از ظهور عامل «وحدت» میان فلسطینی‌ها خواهد بود. فلسطینی‌ها بالاخره می‌فهمند که بدون وحدت داشتن در هیچ کای موفق نخواهند شد.